ఉచితంగా చదవగలిగిన భాగం పూర్తయినది. పూర్తి కథను చదవడానికి ప్యాకేజీ తీసుకోండి
కథను కొనుగోలు చేయండి
You must be logged in to view the content.
రావోయి మా ఇంటికి 6
మా నాన్న శాస్త్రులతో సంప్రదించి ఆదినెల పోయాకే గర్భాదానం కార్యక్రమం నిర్ణయించాడు. దాంతో ఆయన మరుసటి రోజు ఉదయమే ఊరెళ్ళిపోయారు. నేను ఒంటరిదాన్నయి పోయాను.
వారం రోజుల తరువాత ఆయన దగ్గర్నుంచి ఉత్తరం వచ్చింది నాన్నకు. జ్వరం తగ్గిపోయిందని, ఇప్పుడు ఆరోగ్యంగా వున్నానని రాశాడు.
"భగవంతుడా!" అనుకుంటూ రెండు చేతులూ పైకెత్తి మొక్కుకున్నాను. వారం రోజులుగా బరువెక్కిన గుండె కుదుటపడింది తొలిసారిగా ఊపిరి పీల్చుకుంటున్నట్లు గాఢంగా శ్వాస పీల్చాను.
ఆరాత్రి నిద్ర రాక అటూ ఇటూ దొర్లుతున్నాను. అమ్మా నాన్న హాల్లో నిద్రపోతున్నారు. నేను ముందు గదిలో పడుకున్నాను.
బాగా రాత్రయినట్లు జోరీగల రొద తప్ప ఇంకేమీ వినిపించడం లేదు. దూరంగా కప్పలు అరుస్తున్న శబ్దాలు చీకటి గాఢతను తెలియజేస్తున్నాయి.
అమావాస్య రోజులేమో - చిట్ట చీకటి గుడ్లగూబ రెక్కలా వుంది.
ఉత్తరంలో నన్ను అడిగినట్లు చెప్పమని రాశాడు. ఆ చిన్న వాక్యం రేపుతున్న అలజడి మాత్రం పెద్దగానే వుంది.
జోరీగ రొద కూడా ఆగిపోయింది. రాత్రి మరింత చిక్కబడింది. ఆకాశం వెంట నడిచెళుతున్న గంధర్వ కన్యల కాళ్ళకున్న వెండి పట్టీలు రాలిపడిపోయినట్లు చుక్కలు బారులు తీరున్నాయి. కిటికీ అంత ఆకాశం మల్లెపూలు వాడిపోకుండా చుట్టి వుంచడానికి వుంచిన నల్లటి వస్త్రంలా వుంది.
అదిగో... అప్పుడు వినిపించింది సైకిల్ బెల్. నా గది కిటికీ అవతలే ఎవరో సైకిల్ బెల్ మొగిస్తున్నట్లు గ్రహించాను. భయంతో గుండె కుంచించుకుపోయింది. కిటికీ కింది రెక్కలు తీసి చూద్దామంటే ధైర్యం చాలడం లేదు. దిగ్గున లేచి కూర్చున్నాను.
"పరంజ్యోతీ.....పరంజ్యోతీ" మెల్లగా ఎవరో పిలుస్తున్నారు. ఆ గొంతును పోల్చుకోలేకపోయాను.